Kupidyn

To Anioł

zmaterializował się -

w ulotności myśli,

niczym ciąg chmurzyn kształtnych.

Spojrzeniem wbił znienacka i ukazał,

co strach i szepczący cień -

jest daremny, bezradny...

pośród przeszkód srogich, skalnych.

Spod fioletu szarfą otula plętem,

co tańcem frywolnie, otacza nagie ciała -

które ściśnięte,

 a zarazem wiotko;

kreują cośniecoś zwane - całością.

W zawieszeniu,

co ni jedna ptaszyna mogłaby pozazdrościć -

lekkich bzdrygnięć bufiastych, u celu,

coby wietrzna tromba nie wygięła;

on nie ma w namyśle mię upuścić.

Trzyma w moc pod piersią,

wznosząc ku górze,

 w drożynę wielką -

gdzie na odwrocie  i kresu mieczem; 

wbić na wskroś ułudzie.